Αλόη
Η Αλόη είναι γνωστή σε πολλούς πολιτισμούς με διάφορα ποιητικά ονόματα, πολλά από τα οποία αντανακλούν θρύλους που είναι συνδεδεμένοι με την αθανασία.
Η προέλευση της λέξης ανατρέχει στην Αραβική λέξη «alloeh» που σημαίνει πικρή και λαμπερή ουσία Υπάρχουν και άλλες πιθανές πηγές, αλλά αυτή μοιάζει να είναι η πιο αληθοφανής. Καθώς οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν είτε το χυμό ή τα φύλλα, και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν ένα λαμπερό και πικρό συστατικό. Στα εβραϊκά αναφέρεται σαν «halal» από το «allal» που σημαίνει επίσης πικρό και λαμπερό συστατικό, όπως το συριακό όνομα «alwai». Στην αρχαία εβραϊκή ονομαζόταν «ahaloth».
Οι αρχαίοι κινέζοι θεωρούσαν το φυτό ότι είχε πολλές θεραπευτικές ιδιότητες και το ονόμαζαν «Αρμονικό Φάρμακο». Στην Κίνα του 9ου αιώνα, παρομοίαζαν τα φύλλα σαν μια «ουρά γιγάντιου κάβουρα». Το κινέζικο «Materia Medica» αναφέρει την Αλόη vera είτε με το όνομα Aloe chinensis ή σαν Aloe vulgaris. Γνώση του φυτού φαίνεται ότι ήταν μεγαλύτερη στην επαρχία της Καντόν, που ήταν η είσοδος της Κίνας μέσα από το εμπόριο που γινόταν καθώς ήταν λιμάνι. Τη χρησιμοποιούσαν ιδιαίτερα ενάντια στο ζεστό πυρετό, στους σπασμούς των παιδιών και για δερματικές μολύνσεις, αναμεμειγμένη με γλυκόριζα. Αυτό αναφέρεται και στην σύγχρονη κινέζικη Βοτανολογία, όταν το 1985 ο Himche Yeung αναφέρει ότι η Αλόη vera έχει αντικαρκινικές αντιμυκητιακές, και αντιπαρασιτικές ιδιότητες, και είναι καθαρτική και επουλωτική των πληγών και εγκαυμάτων.
Οι Αραβες την ονόμαζαν «Κρίνο της Ερήμου». Οι Ιππότες των Ναών, συνήθιζαν να πίνουν ένα μεθυστικό μείγμα κρασιού από φοίνικα, πολτού Αλόης και κάνναβης, που το ονόμαζαν «Το ελιξίριο της Ιερουσαλήμ» και απέδιδαν την μακροζωία και την υγεία τους σε αυτό. Στην Ιαπωνία η Αλόη vera ονομάζεται «Καμία ανάγκη για γιατρό», στην Ιάβα είναι γνωστή σαν η «Γλώσσα του Κροκόδειλου», και στη Μαλαισία σαν η «Γλώσσα της πεθεράς» -χωρίς αμφιβολία εξαιτίας της πικρής της γεύσης και των αιχμηρών κοφτερών φύλλων της!
Απείρως πιο ποιητικές είναι οι ονομασίες: «Η Ράβδος του Παραδείσου» όπως είναι γνωστή στην Αίγυπτο, «Το Ευλογημένο Φυτό του Ουρανού», το «Μυστικό Βότανο» ή το «Θαυματουργό Φυτό», το «Μαγικό Ιατρικό» και «Ενέργεια Ζωής». Πιο γνωστό είναι με την ονομασία «Φλεγόμενο φυτό», που στη σύγχρονη ορολογία γίνεται το «Φυτό των Πρώτων Βοηθειών», το «Επουλωτικό Φυτό» και το «Φυσικό Φάρμακο του στήθους». Στη σύγχρονη Αμερική είναι γνωστό και σαν ο «Σιωπηλός Θεραπευτής».
Όπως οι Αιγύπτιοι, οι ιθαγενείς της Φλώριδας και του Μεξικού ονόμαζαν την Αλόη vera ως το «Φυτό της Αιωνιότητας». Οι Ρώσοι σαν σε απόηχο των αρχαίων Αιγυπτίων υμνούν την Αλόη αποκαλώντας τη «Ελιξίριο της Μακροζωίας».
Στην αγιουρβεδική ινδική ιατρική η Αλόη vera είναι γνωστή σαν «Ghrita Kumari». «Kumari» σημαίνει νεαρό κορίτσι, παρθένα ή ανύπαντρη και η Αλόη vera ονομάζεται έτσι επειδή φέρνει ανανέωση στη θηλυκή ενέργεια και ξαναδίνει την ενέργεια της νεότητας.
Η προέλευση της λέξης ανατρέχει στην Αραβική λέξη «alloeh» που σημαίνει πικρή και λαμπερή ουσία Υπάρχουν και άλλες πιθανές πηγές, αλλά αυτή μοιάζει να είναι η πιο αληθοφανής. Καθώς οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν είτε το χυμό ή τα φύλλα, και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν ένα λαμπερό και πικρό συστατικό. Στα εβραϊκά αναφέρεται σαν «halal» από το «allal» που σημαίνει επίσης πικρό και λαμπερό συστατικό, όπως το συριακό όνομα «alwai». Στην αρχαία εβραϊκή ονομαζόταν «ahaloth».
Οι αρχαίοι κινέζοι θεωρούσαν το φυτό ότι είχε πολλές θεραπευτικές ιδιότητες και το ονόμαζαν «Αρμονικό Φάρμακο». Στην Κίνα του 9ου αιώνα, παρομοίαζαν τα φύλλα σαν μια «ουρά γιγάντιου κάβουρα». Το κινέζικο «Materia Medica» αναφέρει την Αλόη vera είτε με το όνομα Aloe chinensis ή σαν Aloe vulgaris. Γνώση του φυτού φαίνεται ότι ήταν μεγαλύτερη στην επαρχία της Καντόν, που ήταν η είσοδος της Κίνας μέσα από το εμπόριο που γινόταν καθώς ήταν λιμάνι. Τη χρησιμοποιούσαν ιδιαίτερα ενάντια στο ζεστό πυρετό, στους σπασμούς των παιδιών και για δερματικές μολύνσεις, αναμεμειγμένη με γλυκόριζα. Αυτό αναφέρεται και στην σύγχρονη κινέζικη Βοτανολογία, όταν το 1985 ο Himche Yeung αναφέρει ότι η Αλόη vera έχει αντικαρκινικές αντιμυκητιακές, και αντιπαρασιτικές ιδιότητες, και είναι καθαρτική και επουλωτική των πληγών και εγκαυμάτων.
Οι Αραβες την ονόμαζαν «Κρίνο της Ερήμου». Οι Ιππότες των Ναών, συνήθιζαν να πίνουν ένα μεθυστικό μείγμα κρασιού από φοίνικα, πολτού Αλόης και κάνναβης, που το ονόμαζαν «Το ελιξίριο της Ιερουσαλήμ» και απέδιδαν την μακροζωία και την υγεία τους σε αυτό. Στην Ιαπωνία η Αλόη vera ονομάζεται «Καμία ανάγκη για γιατρό», στην Ιάβα είναι γνωστή σαν η «Γλώσσα του Κροκόδειλου», και στη Μαλαισία σαν η «Γλώσσα της πεθεράς» -χωρίς αμφιβολία εξαιτίας της πικρής της γεύσης και των αιχμηρών κοφτερών φύλλων της!
Απείρως πιο ποιητικές είναι οι ονομασίες: «Η Ράβδος του Παραδείσου» όπως είναι γνωστή στην Αίγυπτο, «Το Ευλογημένο Φυτό του Ουρανού», το «Μυστικό Βότανο» ή το «Θαυματουργό Φυτό», το «Μαγικό Ιατρικό» και «Ενέργεια Ζωής». Πιο γνωστό είναι με την ονομασία «Φλεγόμενο φυτό», που στη σύγχρονη ορολογία γίνεται το «Φυτό των Πρώτων Βοηθειών», το «Επουλωτικό Φυτό» και το «Φυσικό Φάρμακο του στήθους». Στη σύγχρονη Αμερική είναι γνωστό και σαν ο «Σιωπηλός Θεραπευτής».
Όπως οι Αιγύπτιοι, οι ιθαγενείς της Φλώριδας και του Μεξικού ονόμαζαν την Αλόη vera ως το «Φυτό της Αιωνιότητας». Οι Ρώσοι σαν σε απόηχο των αρχαίων Αιγυπτίων υμνούν την Αλόη αποκαλώντας τη «Ελιξίριο της Μακροζωίας».
Στην αγιουρβεδική ινδική ιατρική η Αλόη vera είναι γνωστή σαν «Ghrita Kumari». «Kumari» σημαίνει νεαρό κορίτσι, παρθένα ή ανύπαντρη και η Αλόη vera ονομάζεται έτσι επειδή φέρνει ανανέωση στη θηλυκή ενέργεια και ξαναδίνει την ενέργεια της νεότητας.
